To spektakl, który opowiada o udziale studentów gdańskich uczelni w strajku w Stoczni Gdańskiej w czasie stanu wojennego oraz historię Grzegorza Przemyka. Uczestnikami strajku byli m.in. Andrzej Kasperek i... Piotr Wyszomirski. To jedna z wielu historii (nie)opowiedzianych, która nie zasługuje na zapomnienie. Spektakl przypomina mało utrwalony w pamięci zbiorowej udział i sojusz studentów oraz robotników w stanie wojennym w grudniu 1981 r. w Stoczni Gdańskiej. Poprzez losy bohatera zahacza też o historię Grzegorza Przemyka, ale koncentruje się na tym, o czym film „Żeby nie było śladów” nie wspomina w ogóle – ukazuje Przemyka jako młodego poetę, przez co jego śmierć i tragedia rodzinna (matka, Barbara Sadowska, też była poetką, zmarła trzy lata po śmierci syna, dwa lata po śmierci bł. ks. Jerzego Popiełuszki) uzyskuje dodatkowy wymiar.

Gdańsk, Grudzień ’81, stan wojenny. Po odśpiewaniu hymnu narodowego na apelu w Auli Humanistycznej Uniwersytetu Gdańskiego część pracowników i studentów, mimo ostrzeżeń i apelu rektora Roberta Głębockiego, postanawia wesprzeć strajkujących stoczniowców. Spektakl opowiada o tym, co było dalej, o losach młodych ludzi, którzy ryzykowali życie, jako ostatnie, jak do tej pory, pokolenie wystawione na taką próbę.
Spektakl wzbogacony świadectwami uczestników wydarzeń niesie ze sobą mocny ładunek emocjonalny i zadaje pytania o potrzebę i cenę poświęcenia w obronie wartości. To bardzo muzyczne (m.in. piosenki na żywo), bardzo dźwiękowe (m.in. dźwiękowe przedstawienie ataku na Stocznię), interaktywne spotkanie. Nowoczesne ujęcie pozwoli przybliżyć dzisiejszej publiczności temat zbyt mało rozpowszechniony w zbiorowej pamięci.

Scenariusz i reżyseria: Piotr Wyszomirski

Wykonawcy: Monika Łącz, Marcin Kryża

Czas trwania: ok. 70 min.