Koncert wypełniony jest odważnymi (choć dalekimi od estetyki szoku) wersjami wielkich przebojów, ale też piosenek mniej znanych. Marcin Januszkiewicz jako aktor rozumie, że słowa zwykle są „o czymś”, jednak nie ulega terrorowi jedynej słusznej interpretacji i bawi się tekstem. Jest też muzykiem, więc swobodnie żongluje wokalnymi konwencjami, nagina nieśmiertelne frazy. Traktuje głos jako instrument, wspomagany akompaniamentem kolegów z zespołu.