Literacka odyseja przez Polskę peryferyjną, gdzie dźwięki, zapachy i surowe formy prowincjonalnego życia splatają się z reporterską wnikliwością. Krajobrazy stają się milczącymi świadkami przemian, a bohaterowie mierzą się z codziennością, pamięcią i rytuałami dnia. „Spieszę się, bo moja Polska topi się coraz szybciej jak zeszłoroczny śnieg, a ja chcę zdążyć ją namalować […], chociaż to absurd, bo ona jest tylko we mnie i umrze razem ze mną” – mówił Jerzy Duda Gracz. Jego płótna opowiadają o przemijaniu – nie tylko w wymiarze artystycznym, ale także o symbolicznej utracie świata, który starał się zachować w obrazie. To świat jeszcze przedindustrialny – miękki, nostalgiczny, ale też kruchy i zatracający się. Rezultatem jest wizja głęboka, poruszająca i prowokująca refleksję – pejzaż mentalny, geograficzny i kulturowy ujrzany przez wrażliwe, a jednocześnie krytyczne oko twórcy.
Wystawę można oglądać do 18 listopada 2025