Zespół Czerwone Gitary to zdecydowanie jedna z najważniejszych formacji rockowych w naszym kraju. Reprezentanci złotej polskiej ery bigbitowej przez lata zdobyli ogromną popularność oraz sympatię fanów, zarówno w Polsce jak i za granicami kraju. W zeszłym roku świętowali 55-lecie istnienia zespołu, co prawda nie w pierwotnym składzie, ale z Jerzym Skrzypczykiem na czele, który gra w zespole od początku jego istnienia.

Jak powstały „Czerwone Gitary”?

Zespół powstał 3 stycznia 1965 roku w kawiarni „Crystal” we Wrzeszczu Gdańskim i został założony przez byłych członków gdańskiego zespołu „Pięciolinie”. Nazwali się „Czerwone gitary”, ponieważ na takich właśnie grali. W pierwotny skład wchodziło pięciu muzyków: Bernard Dornowski (śpiew, gitara, gitara basowa), Jerzy Kossela (gitara, śpiew), Krzysztof Klenczon (śpiew, gitara), Jerzy Skrzypczak (perkusja) i Henryk Zomerski (gitara basowa, śpiew, organy elektryczne), gościnnie występował z nimi również Seweryn Krajewski. Rok założenia zespołu przyniósł nie tylko pierwsze koncerty w sopockim „Non stopie”, ale również nagranie pierwszej płyty, na której znajdowały się cztery utwory: „Bo Ty się boisz myszy”, „Taka jak Ty”, „Licz do stu” i „Pluszowe niedźwiadki”. Wiosną tego roku, chłopcy zaczęli nagrywać dla Polskiego Radia a na jesień wyruszyli w pierwszą trasę koncertową o nazwie „Gramy najgłośniej w Polsce!”.
Na pierwszych plakatach oraz zdjęciach zespołu z tego okresu nie znajdziemy nazwisk ani zdjęć Seweryna Krajewskiego oraz Jurka Skrzypczyka, ponieważ występowali pod pseudonimami, w obawie przed wyrzuceniem ze szkoły muzycznej, co groziło im za występowanie w grupie „bigbitowej”. Krajewski nosił pseudonim Robert Marczak, a Skrzypczyk - Jerzy Geret.

Pierwsza płyta i rozwój kariery.

Zespół wydaje swoją pierwszą płytę pt. „To właśnie my”, zaledwie po dwóch dniach nagrań. Album sprzedał się w dużym jak na owe czasy nakładzie – 160 tys. egzemplarzy. Niedługo potem Czerwone Gitary opuszcza pierwszy lider zespołu Jerzy Kossela, a jego miejsce zajmuje Krzysztof Klenczon.
W drugiej połowie lat 60’ zespół przeżywa szczyt swojej kariery. W przeciągu roku wydaje dwa albumy „Czerwone gitary 2” (1967) i „Czerwone Gitary 3” (1968), które wznoszą zespół na wyżyny popularności, oraz sprzedają się w rekordowych nakładach ponad 200 tysięcy każda.
1969 przynosi kolejne duże osiągnięcie w karierze młodego zespołu – „Marmurową płytę” na targach MIDEM w Cannes, jako wyróżnienie dla najlepszego zespołu w kraju. To nie koniec tegorocznych nagród, tego samego roku Czerwone Gitary otrzymują główną nagrodę na Festiwalu w Opolu za piosenkę pt. „Biały krzyż”. W 1970 roku grupę opuszczę Krzysztof Klenczon a muzycy grają tymczasowo w kwartecie z nowym gitarzystą-wokalistą Dominikiem Konradem, z którym nagrywają album pt. „Na fujarce” uznawany za najlepszy w całym dorobku zespołu. Rok później Konrad odchodzi z Czerwonych Gitar, a członkowie grupy w trójkę nagrywają tego roku dwa albumy: wydany w NRD „Spokój serca” oraz niemieckojęzyczny „Consuela”. Przez kolejne dwa lata „Czerwone gitary” nagrywają cztery kolejne albumy we współpracy z Janem Pospieszalskim, Ryszardem Kaczmarkiem, Jerzym Bartzem oraz Alibabkami. W trakcie lat 80’ zespół znikł niemal zupełnie z polskiej estrady, na rzecz grania koncertów za granicą, na swoim koncie ma liczne występy w USA, ZSRR oraz NRD. 1991 rok przyniósł powrót zespołu na polską scenę oraz serie zmian i niespodzianek. Do składu ponownie dołączył Jerzy Kossela, grupa zagrała ponad 500 koncertów w przeciągu kilku lat, a z zespołu odszedł lider Seweryn Krajewski w atmosferze konfliktu. Muzycy wydali jeszcze dwa albumy: „… jeszcze gra muzyka” oraz „O.K. z okazji 40 rocznicy działalności zespołu.

Przez lata w składzie, „Czerwonych Gitar” zaszło wiele zmian, ale aktualnie na koncertach spotkamy: Jerzego Skrzypczyka (perkusja, śpiew), Jerzego Kosselę (gitara, śpiew), Henryka Zomerskiego (śpiew, gitara basowa, instrumenty klawiszowe), Marka Kisielińskiego (gitara, śpiwew oraz Mieczysława Wędłowskieo (śpiew, gitara)