Złe baśnie

Upalne lato, rzymskie przedmieścia. Lejący się z nieba żar sprawia, że czas stoi tu
niemalże w miejscu. Do włoskiej sielanki jednak daleko, zwłaszcza gdy już
przekroczy się próg świata wykreowanego przez braci D’Innocenzo. Rzeczywistości,
w której każda chwila jest jak zgrzyt noża po szkle.
Zamieszkujące to miejsce rodziny na pierwszy rzut oka niczym specjalnym się nie wyróżniają.
Podobnie jak wiele innych, dzielą swoje radości i smutki, a lepsze momenty przeplatają
gorszymi. Tyle że tych drugich, połączonych z narastającą frustracją oraz agresją powodowaną
sytuacją osobistą, materialną czy klasową, jest tu zdecydowanie więcej. Domy nie są już
schronieniami, stając się niemymi świadkami sadystycznych zachowań ojców oraz bierności
matek. Obojętność dorosłych najmocniej uderza w najmłodszych, którzy mogą się okazać
prawdziwą siłą wywrotową tej historii.
W swoim drugim filmie utalentowani włoscy twórcy – bracia D’Innocenzo mówią o niepokoju,
samotności, trudnym do zdefiniowania podskórnym lęku. Niektórzy krytycy w podejściu do
bohaterów dopatrują się w „Złych baśniach” echa twórczości amerykańskiego reżysera Todda
Solondza, jeszcze inni widzą tu ostrą krytykę kapitalizmu. Pewne jest, że ta ujęta w formułę
mrocznej współczesnej baśni opowieść to kino ekstremalnych emocji, angażujące widza do
ostatniego nerwu.
Oryginalny tytuł „Favolacce” jest połączeniem włoskich słów „favole” – opowieści oraz
„parolacce” – przekleństwa.